Met de Zambezi hebben we ruim 75.000 kilometers gereden.

Beste Aart en Anneke Kok en medewerkers,

Na ruim 11 jaar korte en lange vakanties en dus ook korte en lange reizen hebben we onze kanariegele Zambezi met achteratent, complete voortent, varioluifel, keukenluifel, vliegtuigkeuken, schokbrekers en 2 groenmetalen jerrycans voor €4.500,- verkocht. En wel aan de eerste reactie op een advertentie op tweedehandsnet.nl. Aansluitend kwam er een lawine aan belangstellenden via de e-mail binnen met daaronder een aantal zeer serieuze reacties van mensen die het liefste nog dezelfde dag waren komen kijken. De kopers zijn een alleraardigst gezin met drie jonge kinderen waarvan de moeder het initiatief had genomen. Zij is huisarts wat direct klikte met ons gezin met Bart als voormalig huisarts. De gedachte dat we misschien hoger hadden moeten inzetten gezien de belangstelling konden we hierdoor gemakkelijk weer loslaten. Onze oudste dochter wilde pas de verkoop van “haar” Zambezi bezegelen na de symbolische belofte dat wanneer de kopers de Zambezi weer gaan verkopen zij haar eerst moeten opbellen. Dan is onze, nee hun Zambezi, al 20 jaar oud denken wij. Via de vouwwagenhandel kregen wij een inruilgarantie van € 1.500,- wat ook als garantie dus veel te laag is gezien de belangstelling zonder nog een advertentie op marktplaats gezet te hebben. We begrijpen dat een vouwwagenhandelaar voldoende eigen marge moet hebben, maar dit is een te groot verschil met de particuliere verkoop. Natuurlijk is onze bijna elf jaar oude Zambezi erg compleet en goed onderhouden maar het zegt ook veel over de positie van jullie geesteskind in de wereld van de vouwwagens. De meeste belangstellenden hoefden we niet uit te leggen wat een Zambezi is en waarom de prijs ondanks de leeftijd hoger ligt t.o.v. andere vouwwagens van ruim 10 jaar oud.

Nu we de Tuareg wel al hebben gekocht maar nog niet kunnen ophalen door onze oranje gezinde wensen (de laatste oranje uitvoering was net verkocht door Mohocar), geeft het wel een melancholiek gevoel. Onderstaand verhaal is dus ook een beetje een afscheidsbrief in het dagboek van onze Zambezi periode die begonnen is in het najaar van 1999.

Met de Zambezi hebben we ruim 75.000 kilometers gereden over snelle wegen, kronkelwegen, hete stoffige of juist modderige zandwegen, opstuivende of gelukkig natte steenslagwegen, doorwaadplaatsen, boswerkerspaden, wegen zonder naam en wegen die zelf niet wisten dat ze een weg waren. En dan hebben we het nog niet over de prachtige en soms ook weer zo snel mogelijk weg zijn plekken waar de Zambezi allemaal gestaan heeft. Onderweg op een plek in de vrije natuur met vaak alleen de voortent als luifel opgezet, of op een mooie camping in vol ornaat met alles op- en uitgezet. Nagenoeg altijd met belangstelling van passanten of andere kampeerders. Wij zijn mensen die graag een rustige plek opzoeken en we denken dat het ons alsnog vele kilogrammen koffie en vele glazen wijn en limonade heeft gekost, maar het heeft ook vele gezellige momenten opgeleverd. De beperkingen in welk en hoe wij ons reisdoel wilden bereiken zaten eerder in onze eigen beperkingen dan in de mogelijkheden van de Zambezi.

De laatste jaren, wanneer we trekkend waren, klapten we vaak alleen de deksel met de wagentent open zonder de dissel los te koppelen van de auto, terwijl de kinderen hun eigen Quechua tentjes in de lucht gooiden. In enkele minuten waren we dan tot stomme verbazing van de toeschouwers klaar om te koken, zo nodig met de keukenluifel over de openstaande achterklep aan de dakrailingen van de auto bevestigt, of klaar om na een lange autorit nonchalant met elkaar weg te lopen naar het campingrestaurant. De volgende ochtend waren we dan ook weer snel rijklaar. Zijn er nog andere tenttrailers waarmee dat zo snel en comfortabel kan?

Veel herinneringen. Aan Denemarken en Frankrijk met vier fietsen op stevige steunen op de deksel van de Zambezi en aan een moment met z’n drieën op een dikke gronddeken in de deksel rond een minitafeltje met een kaartspel, de gaslamp opgehangen als warmte bron, de jongste dochter met een boek en iPod comfortabel in ons bed, een stortbui kletterend op het tentdak en met enkele centimeters water rondom en onder de Zambezi. Alleen moet je dan niet nodig moeten plassen. Hoezo, die ellende van het opzetten van de tent in de regen?

Leuke herinneringen aan een van onze eerste Zambezi avonturen op de drukke sprookjescamping aan de Overijsselse Vecht met de beide meiden in hun eigen kasteel (achtertent) of aan de vele keren met het prachtige uitzicht op de ondergaande zon over het Koevordermeer, met een zee aan ruimte en voldoende eigen plek voor de hele familie met aanhang. Beschermd tegen te veel zon door de breed uitgezette varioluifel of tegen te veel wind door de tot schaapskooiluifel gesloten varioluifel. Die heeft ons heel wat comfort geboden, evenals de kleine varioluifel boven de keuken. Herinneringen aan de knusse beschutting van de voortent met het dikke zorgvuldig rondom dichtgeritst kuipgrondzeil, afgedekt met een in de locale winkel van sinkel gekocht tenttapijt en met onze gaslampen en visserskacheltje op gascartouches als warmtebronnen. Ons antwoord tegen de onverwachte kou en de sneeuw in juli/augustus in de Hautes Pyrénées. Herinneringen aan elf jaar vakanties en de duizenden kilometers met schitterende plekken door midden en noord Scandinavië en de heerlijkste (rendier) hamburger die we ooit gegeten hebben, in Vardø de meest noordoostelijke commune van Noorwegen aan de Barentszzee. Het gevolg van het vermengen van culinaire tradities van een avontuurlijke Amerikaanse vrouw en een stoere Noorse visser. We gaan er van uit dat we met de Tuareg niet veel hoeven in te leveren en weten dat we er andere voordelen weer voor terug krijgen.

De mensen van Mohocar zijn buitengewoon prettige mensen die al hun mogelijkheden inzetten om onze nieuwe droom te kunnen waarmaken.

De eerste bladzijden van het Tuareg dagboek zijn al geschreven.

Familie van Ommeren, mei 2011