Zambezi expeditie naar Marokko!

REISVERSLAG MAROKKO – najaar 2006

Inleiding

Na mijn reis naar de noordelijke woestijnen van IJsland in de zomer van 2005 werd mijn Zambezi dit keer blootgesteld aan een expeditie naar Marokko. Voor deze eerste kennismaking met Afrika heb ik er voor gekozen om mij, met mijn broer, aan te sluiten bij een organisatie die avontuurlijke 4×4-reizen onderneemt (www.activedrive.nl). Zeker in het woestijngebied is het aan te bevelen om met meerderen te reizen. Daarnaast is het bijzonder aangenaam dat deze organisatie ook de zorg op zich neemt voor de inwendige mens, zodat je geen omkijken hebt naar de bereiding van maaltijden.

De reis voerde ons, na de oversteek vanaf de zuidpunt van Spanje, naar de koningsstad Meknes, de Midden Atlas en het Hoge Atlas gebergte, de woestijn met zijn oases en de zandduinen, de koningsstad Fes en het Rif gebergte. Vanuit midden Frankrijk bedroeg de totale reis 6050 km, waarvan 2450 km in Marokko.

Technische voorbereidingen

De voorbereidingen waren feitelijk dezelfde als voor de reis naar IJsland. Om niet in herhalingen te vervallen verwijs ik daarvoor naar het betreffende reisverslag.

Diepe waterdoorsteken waren nu geen bron van zorg (zeker niet in de reisperiode oktober, begin november), maar wel trajecten met veel zand. De woestijn in Marokko is echter hoofdzakelijk steenachtig en in de route zaten maar enkele stukken door zanderige rivierbeddingen. Dit zou weer een nieuwe uitdaging worden voor de Zambezi. Ik heb dus maar een stel zandplaten en een schop ingeladen.

 

Belading en uitrusting

Als hoofdregel geldt nog steeds: niet te veel gewicht in de Zambezi.

Omdat de organisatie onze verzorging op zich nam was het ook mogelijk om veel thuis te laten. De voortent bleef natuurlijk ook weer thuis.

Wel heb ik, gebaseerd op de IJsland ervaring, ter aanvulling op het reservewiel van de Zambezi nog een extra stel banden ingeladen.

Hoewel het op deze reis achteraf gezien niet nodig was, had ik in de auto twee jerrycans (40 l) extra brandstof en evenzoveel water. De benzinestations zijn behoorlijk goed verspreid. Het kraanwater is ongeschikt voor de inwendige Westerse mens, maar flessenwater is overal verkrijgbaar.

Verder in de Jeep een tweede reservewiel voor de auto, sleepkabel, gereedschap en reservemateriaal, bandenpomp, schijnwerper en de eerder genoemde zandplaten en schop. En uiteraard de persoonlijke bagage.

 

De ervaringen

Het rijden in een groep (vijf auto’s) was een nieuwe ervaring. Eén van de aspecten daarvan is stof, veel stof. Afgezien van het feit dat je minder gemakkelijk even stopt om rond te kijken of een foto te maken vond ik het reizen in klein groepsverband bijzonder positief.

Het maakt ook de omgang gemakkelijker met de groepen kinderen die overal de toerist “belagen” met hun snuisterijen of andere handelswaar, of gewoon zeuren om een snoepje, je ballpoint, je petje of een dirham (de plaatselijke munteenheid).

Wanneer medereizigers achter ons reden konden ze goed waarnemen hoeveel bekijks de Zambezi trekt. Ook zagen ze de aanhanger steeds vrolijk dansen op de hobbels. Bij een rivierdoorsteek zei iemand: ik zag hem even helemaal het water uitkomen!

 

De stenen

Al vroeg in de reis had de organisatie een paar pittige trajecten in petto met veel stenen, die je gezien hun afmeting ook best keien mag noemen. Daar gaat het rustig aan om vooral het onderstel en de bodem van de auto heel te houden. Het viel mij weer op hoe weinig je dan merkt van de aanhanger. Door zijn grote bodemvrijheid vraagt de Zambezi eigenlijk nooit speciale aandacht.

Alleen bij flinke hobbels en richels merk je dat de auto verder inveert door de extra massa op de trekhaak. Maar daar had de voorkant (met zijn zware dieselmotor) ook last van. De vering en schokbrekers van mijn auto (een later gemonteerde set om de auto hoger te plaatsen) blijken eigenlijk wat te soepel in deze omstandigheden en dat vereiste een rustig rijtempo.

Verder moest ik soms wat rustiger aan doen op steile klims, omdat de temperatuur van het koelwater flink opliep. Dat zou eigenlijk niet moeten bij een aanhangergewicht van nog geen 500 kg, en duidt mogelijk op een tekortkoming in het koelsysteem van de auto. We hebben het hier trouwens wel over bergpassen tot 2900 m hoogte!

Die hoge bergpassen in het Atlas gebergte zijn wonderschoon. Omdat er gelukkig nog geen asfalt ligt, voel je je meer onderdeel van het ruige landschap. De weg is zeer smal en voor het passeren van de gelukkig schaarse tegenliggers moet je tijdig maatregelen nemen. Met de aanhanger achteruit kan je op een dergelijke route wel vergeten. Voor mensen die angstig zijn bij het rijden op bergwegen zonder enige bescherming is dit terrein niet geschikt. Waar de weg ophoudt begint de afgrond.

 

Het zand

In de route zat een traject van enkele kilometers door zanderige rivierbeddingen in de woestijn, die mogelijk lastig zouden kunnen zijn. Nu waren de beddingen wel droog, wat het een stuk eenvoudiger maakt. De regen die twee dagen later viel (geheel tegen de seizoensverwachting in) had het een stuk lastiger kunnen maken.

Ik moet zeggen dat het mij is meegevallen hoe de combinatie zich door deze passages heen werkt. Het is van belang om steeds vaart in het geheel te houden, maar de grote oneffenheden, richels en stenige stukken vereisen toch veel beleid om het zaakje heel te houden.

De auto die wel vast kwam te zitten was die van de organisatie. Maar die reed dan ook voorop en koos net eventjes een route waar onder de droge en stevige bovenlaag het nog verraderlijk modderig was. De rest van de groep kon deze hinderlaag zo omzeilen.

Dit traject bracht ons uiteindelijk aan de voet van de zandduinen van de Erg Chebbi. Deze duinen tot 250 meter hoog (bekend van Parijs-Dakar) maakten echter geen deel uit van de doorgaande route. Wij hebben hier wel een dag kunnen spelen in het zand met onze auto’s, onder begeleiding van een lokale instructeur, maar daarbij bleef de Zambezi geduldig achter op de kampeerplaats. Dat zou ook echt zinloos zijn geweest. In de duinen heeft de auto zelf het al zwaar genoeg en iedereen behalve de meest geroutineerden komt wel een keer vast te zitten.

Uiteraard stond er ook een kamelentocht op het programma. Die komen nooit vast te zitten, maar het rijcomfort is abominabel.

 

Het asfalt

Wat valt er nu, na de stenen en het zand, nog over asfalt te vertellen. In Marokko kun je asfaltwegen aantreffen die niet onderdoen voor off-road trajecten. Door gebrekkige aanleg en gebrek aan onderhoud op wegen waar ook nog vrachtwagens rijden begint de plak asfalt aan de zijkant af te brokkelen. Op den duur worden het grote inhammen die niet meer te ontwijken zijn. Het asfalt wordt hier en daar smaller dan de spoorbreedte van je auto. Die gaten worden dieper en je moet toch steeds weer die asfaltplak op. Het wordt pas weer beter als het asfalt zover verdwenen is dat je er naast kunt gaan rijden.

Ook dat heeft die Zambezi allemaal moeten doorstaan.

 

De conditie van de Zambezi

Ik had al de ervaring opgedaan dat de rubberen steunen waar het deksel in gesloten toestand op rust het zwaar te verduren krijgen tijdens off-road trajecten. Maar zelfs de wat steviger exemplaren die ik had gemonteerd hebben het in Marokko weer begeven.

Als noodoplossing bieden een paar kurken van wijnflessen uitkomst. Na terugkeer heb ik grotere stootblokken van een harder soort rubber gemonteerd.

Een andere off-road kwaal heeft betrekking op het tentgedeelte. In de verstelbare framebuis zit een draaibaar gedeelte, dat in opgevouwen toestand los kan schuiven door de heftige bewegingen. Dat lijkt op zich onschuldig maar daardoor kan het tentdoek ter plaatse beschadigd raken. Ik moet nog een oplossing bedenken om te voorkomen dat de delen uit elkaar kunnen schuiven.

Verder heeft het zeer fijne stof kans gezien om in het schuifmechanisme van de oplooprem door te dringen. Daar zat bijna geen beweging meer in. Door de gunstige gewichtsverhouding van de Jeep ten opzichte van de Zambezi was dat in de praktijk overigens nauwelijks te merken. Thuis gekomen is het mechanisme weer werkzaam gemaakt met een ruime hoeveelheid vet.

Van weer en wind kon je niet spreken, ondanks de ongebruikelijke regen die ons in de woestijn te beurt viel. Dus op dat niveau heeft de Zambezi een gemakkelijke tijd gehad. Maar als de tentkampeerders het ‘s-nachts in de bergen koud hadden gehad, wisten wij niet waar ze het over hadden.

 

Conclusie

Marokko is een fantastisch land om te bezoeken, zowel gezien het afwisselende en indrukwekkende natuurschoon als de culturele bezienswaardigheden en de gevarieerde bevolking.

Alles bij elkaar genomen kunnen we concluderen dat de Zambezi ook deze avontuurlijke reis weer zonder noemenswaardige problemen heeft doorstaan. Als je de echte zandduinen mijdt, blijkt ook een zanderige piste geen al te grote belemmering.

Het slaapcomfort en het supersnelle opzetten en inklappen bleken bij deze reis weer van grote waarde.

Opgezet naast een traditionele Berbertent vertoont de Zambezi trouwens onmiskenbaar een gelijkenis in basisvorm. Dat kan haast geen toeval zijn.

Fam. Hilarius